Pomniki przyrody Raciborza - CIS POSPOLITY - Taxus baccata - nr 346

Opis obiektu

Okazałe egzemplarze cisów rosną na terenie zieleńca przed klasztorem Franciszkanów przy ul. Sudeckiej w Raciborzu. Występuje naturalnie w Europie, w Azji zachodniej (sięgając aż po Iran) oraz w północnej Afryce. Okazy raciborskie to formy żeńskie w formie drzewiastej – wieloprzewodnikowe, rozwidlające się od szyi korzeniowej. Ze względu na ostry klimat w naszym kraju, często przybierają postać krzewu. Szacunkowy wiek drzew wynosi ok. 190-250 lat. Cis bardzo wolno rośnie, dopiero w wieku 50-60 lat zaczyna przyrastać na grubość. Kora na pniu jest gładka koloru wiśniowo-brązowego łuszczącą się płatami. Drewno cisa nie zawiera żywicy, jest bardzo twarde, koloru czerwonego i bardzo elastyczne. Cis jest rośliną trującą, wszystkie jej części (wyjątek stanowi słodka osnówka) zawierają alkaloid tzw. taksynę, która wywołuje bardzo groźne zatrucia zarówno u ludzi jak i zwierząt, potrafi sparaliżować pracę serca.

Gatunek pod ścisłą ochroną, długowieczny, mogący rosnąć kilka tysięcy lat. Już w 1423 roku król Władysław Jagiełło wydał statut ochraniający te drzewa. Wydał zarządzenie zabraniające niszczenia cisów, traktując ten gatunek na równi z żubrami i turami. Drzewa o szczególnych walorach przyrodniczych i wizualnych, o każdej porze roku. Jedne z najstarszych na terenie Raciborza.

Objęto je ochroną ze względów historycznych, estetycznych i dydaktyczno-naukowych, z uwagi na atrakcyjny pokrój i budowę morfologiczną kory, ze względu na to, iż wyróżniają się na tle otaczającej je zabudowy, a także ponieważ są to jedne z najstarszych drzew na terenie miasta oraz podlegają w Polsce ścisłej ochronie gatunkowej.